Het werk van de Duitse kunstenares Andrea Büttner (°1972) omvat houtsneden, zeefdrukken, achterglasschilderingen, sculpturen, video’s en performances. Ze doet een poging om kunstgeschiedenis en sociale vraagstukken met elkaar te verbinden, en interesseert zich daarbij in armoede, schaamte, seksualiteit, kwetsbaarheid, waardigheid, en de geloofssystemen die deze ondersteunen. Het werk van Büttner bevat referenties naar religieuze gemeenschappen, waarmee ze de aandacht vestigt op de relatie tussen religie en kunst. Ze exposeerde onder andere in het Museum voor Moderne Kunst in Frankfurt, Tate Britain in Londen en het Ludwig Museum in Keulen. Ze nam deel aan dOCUMENTA 13, de Sao Paulo Biënnale en won de Max Mara prijs te Londen in 2010.
De tegencultuur uit de jaren zestig nam haar toevlucht tot muziek als een manier om sociale kwesties aan de kaak te stellen. Muziek bleek niet alleen in staat om een verheven en harmonieuze esthetische ervaring te genereren, maar deed ook dienst als manier om boosheid en ontevredenheid te communiceren. Het hoogtepunt van deze tendens was de vernieling van instrumenten. Verrassend genoeg vielen niet alleen gitaren ten prooi aan deze creatief-destructieve neiging, ook piano’s moesten eraan geloven. Andrea Büttner nodigt ons in Piano Destructions uit om een nieuw licht op deze tendens te werpen. De video die wordt getoond naast archiefbeelden van artistieke performances waarin piano’s worden vernield, toont vrouwelijke muzikanten die klassieke pianostukken ten berde brengen. Hoewel pianoconcerten en -destructies hoofdzakelijk worden gezien als een typisch mannelijke activiteit, bieden de vrouwelijke pianistes tegenwicht aan deze beladen traditie en nodigen ze ons uit om muziek in zijn pure schoonheid te ervaren.