29.08–08.11.2015
MECHELEN

Locaties

CONTOUR 7 bezet vanaf eind augustus enkele bijzondere ­locaties in Mechelen. Historisch of hedendaags, één ding hebben ze alvast met elkaar gemeen: zowel letterlijk als inhoudelijk vormen ze een passend decor voor de kunstwerken van de Biënnale voor Bewegend Beeld.

Locaties

terug

Cultuurcentrum Mechelen

Minderbroedersgang 5

De plek waar zich vandaag Cultuurcentrum Mechelen bevindt, kent een rijke geschiedenis. Op de site stond ooit een uitgebreid kloostercomplex met binnenhof, gastenverblijven en ziekenvertrekken dat in 1231 werd gesticht door Wouter II Berthout en in 1342 na een brand werd heropgebouwd. Na vernielingen en plunderingen werd in 1606 nogmaals de bouw van een nieuwe kerk aangevat. Met behulp van de stad en haar inwoners kreeg de kerk een rijkelijk karakter, met onder meer het praalgraf van Margareta van York, beeldhouwwerken van Frans Langhemans en schilderijen van de Vlaamse barokschilder Antoon Van Dijck. In 1796 werd de orde van de Minderbroeders verjaagd. Grote delen van het klooster werden gesloopt, maar de overblijfselen van de zeventiende-eeuwse kerk die in Cultuurcentrum Mechelen te bezichtigen zijn, herinneren de Mechelaars aan hun aanwezigheid.

Grazia Toderi

Moon Extinguishers

video-installatie, geluid, 10′ 00″
Gemaakt in opdracht van en geproduceerd door CONTOUR 7

Het werk van Grazia Toderi vertrekt vanuit het nachtelijke uitzicht op de Sint-Romboutstoren te Mechelen. Ze beschouwt de toren als een imaginair uitzichtpunt van waarop Thomas More het eiland Utopia observeerde. Ze refereert hierbij aan de legende van de Maneblussers en het verhaal van de dronken man die dacht dat de toren in brand stond toen hij de weerkaatsing van de maan op diens glasramen zag. In de video, die wordt geprojecteerd op het plafond van de rotonde in het Cultuurcentrum, lijkt Mechelen te vervagen in één groot lichtgevend eiland. De draaiende horizon laat België lijken op één grote stad. Die roterende beweging is een terugkerend element in de video’s van Toderi en suggereert hemelse sferen. Zo schenkt ze de fysieke lichten van de stad een spirituele en existentiële dimensie.

Andrea Büttner

​Piano Destructions

vijfdelige video-installatie, geluid

De tegencultuur uit de jaren zestig nam haar toevlucht tot muziek als een manier om sociale kwesties aan de kaak te stellen. Muziek bleek niet alleen in staat om een verheven en harmonieuze esthetische ervaring te genereren, maar deed ook dienst als manier om boosheid en ontevredenheid te communiceren. Het hoogtepunt van deze tendens was de vernieling van instrumenten. Verrassend genoeg vielen niet alleen gitaren ten prooi aan deze creatief-destructieve neiging, ook piano’s moesten eraan geloven. Andrea Büttner nodigt ons in Piano Destructions uit om een nieuw licht op deze tendens te werpen. De video die wordt getoond naast archiefbeelden van artistieke performances waarin piano’s worden vernield, toont vrouwelijke muzikanten die klassieke pianostukken ten berde brengen. Hoewel pianoconcerten en -destructies hoofdzakelijk worden gezien als een typisch mannelijke activiteit, bieden de vrouwelijke pianistes tegenwicht aan deze beladen traditie en nodigen ze ons uit om muziek in zijn pure schoonheid te ervaren.

Gilberto Zorio

​È Utopia, La Realtà, È Rivelazione

fosforescerend vernis, fluorescerende letters, ijzer, timer, halogeen lamp, Wood lamp

Het werk van Gilberto Zorio biedt een uniek perspectief op de utopische kwestie. De installatie, bestaande uit fluorescerende letters op een metalen staaf die worden belicht door twee verschillende lichttypes, leidt ons naar het hart van de visueel minimalistische stijl van de Arte Povera. Terwijl de drie termen ‘utopie’, ‘realiteit’ en ‘revelatie’ doorlopend worden verlicht door spots, worden enkele halogeenlampen afwisselend aan- en uitgezet. Zo onthullen ze een fluorescerende inscriptie: ‘het is een utopie, realiteit is revelatie’. De rijkheid en de eenvoudigheid van de werkelijkheid kan zich aan ons voordoen als utopie, en is de bron van elke openbaring. Hier vinden we de meest affirmatieve stem in de hele expositie. Zorio suggereert namelijk dat we antwoorden moeten zoeken in het alledaagse, het ordinaire. Want uiteindelijk is het daar waar alles begint en eindigt.

An van. Dienderen

​Lili

film, geluid, 11′ 15″
Gemaakt in opdracht van en gecoproduceerd door CONTOUR 7

Een meisje met de naam Lili (vertolkt door de Belgische actrice Maaike Neuville) werkt in een televisiestudio. Ze wordt er gevraagd om dienst te doen als China Girl. Het fenomeen van China Girls wordt sinds de jaren twintig intensief gebruikt in de wereld van de cinema: vrouwen met een perfect kaukasische huid worden naast een kleurenkaart gefilmd om zo de kleurbalans van de camera op punt te stellen. Ze moeten geen dialogen onthouden of personages spelen. Het enige wat van hen wordt verwacht, is dat ze een perfecte blanke huid hebben, wit als porselein (‘china’). Op basis daarvan worden de kleuren van de camera gekalibreerd en gecorrigeerd, waarbij andere huidtypes die niet aan deze impliciete norm voldoen worden uitgesloten. Lili vertelt het verhaal van één van deze China Girls door found footage, archief- en documentair materiaal te gebruiken. De film bevraagt de traditie van China Girls binnen de context van een samenleving die, volgens antropoloog Michael Taussig, illustratief is voor een chromofobe ongemakkelijkheid ten opzichte van kleur.

Gilad Ratman

Swarm

video-installatie, geluid, 4′ 00″
Gecoproduceerd door CONTOUR 7

De installatie Swarm toont een vreemde en onwerkelijke wereld waar drones (onbemande elektronische luchtvaartuigen) willekeurig rond constructies uit piepschuim vliegen. Drones lijken niet alleen op insecten, hun mechaniek en gedrag is gemodelleerd op basis van insecten. Ze lijken zich dan ook vaak als een zwerm te gedragen. Door de afwezigheid van een centraal beslissingsorgaan handelen aparte leden van een zwerm op eenzelfde manier. Ze creëren hierbij een soort zelfregulerend systeem. Zonder enige zichtbare hiërarchie communiceren ze en zoeken ze verbinding met elkaar, wat hen toelaat om uniform te handelen. De installatie evoceert een ambigue menselijke wereld, waar samenwerking snel transformeert in competitie.

Javier Téllez

​Bourbaki Panorama

35 mm film-installatie, geen geluid, 13′ 47″

Javier Téllez maakt voor zijn video-installatie gebruik van een voorbijgestreefd negentiende-eeuws medium, namelijk het ‘panorama’. Hij richt zich hiermee op één van de hete politieke hangijzers van vandaag: migratie. Het panorama is een monumentaal cirkelvormig schilderij dat de kijker omringt en is ontstaan met het doel om zijn bezoeker volledig onder te dompelen in de ervaring van een historisch of geografisch onbereikbare gebeurtenis. De locatie van de film, het Bourbaki Panorama in Luzern, toont een fragment uit het einde van de Frans-Pruisische oorlog in 1871 waarbij het verslagen leger van generaal Bourbaki zich overgeeft aan buurland Zwitserland. In de 35 mm film van Téllez wordt de werkelijkheid van het schilderij nog tastbaarder gemaakt door acteurs enkele scènes uit het paneel te laten naspelen. De acteurs zijn vluchtelingen die momenteel in Zwitserland verblijven. In plaats van hun verhaal te vertellen, nodigt de film ons uit om de principes van het humanitarisme te herdenken. Tegelijkertijd wordt het concept realisme in een nieuw daglicht geplaatst door echte mensen in nood te portretteren.